Ik en mijn zoontje Joep van twee jaar lopen door het bos, we
zijn nog geen 200 meter onderweg en BOEM! Langzaam begint er een geluid op te
wellen. Het is mijn lieve ventje, het eindigt in een behoorlijke pittig volume,
zijn ballon is geknapt. De tranen biggelen over zijn bolle rode wangetjes.
‘Maar pap heeft nog een ballon’ zeg ik, het duurt even maar hij herstelt zich.
Er loopt tegelijkertijd een vriendelijke man voorbij die het gehele gebeuren
aanschouwt. Met een lach op zijn gezicht zegt hij: ‘Een ballon, tjah…dat is het
begin van leren omgaan met teleurstellingen.’
Erg mooi gezegd. Voor Joep was het verlies van zijn ballon
een flinke tegenslag, eventjes had hij intens verdriet. Toch was de wijze van
‘verwerken’ wonderbaarlijk. Binnen twee minuten was het klaar en ging hij
verder. Kleine mannetjes van twee of in ieder geval mijn mannetje doet dat
verwerken bijzonder snel. Hij ging niet in een slachtofferrol zitten, tenminste
ik heb het niet waargenomen. Hij ging niet met zijn verdriet aan de haal……Geen
geluiden als ‘Waarom mijn ballon, ik heb ook nooit geluk, dit gebeurd me nu
altijd. Heb ik het een keer leuk…..overkomt me dit weer’. Ieder mens en ook
kind gaat anders om met tegenslagen en teleurstellingen. Het is inherent aan
het leven, dat eenieder van ons te kampen heeft met tegenslag, verdriet, pijn, ziekte,
verlies. Mensen overkomt de meest gruwelijke dingen en ook minder gruwelijk. Ieder
op zijn eigen manier en met een verschillende mate van intensiteit. De beleving
van ieder mens in zichzelf is je eigen beleving de ander in zijn waarde laten is
het mooiste wat je de ander kunt geven als nabije omgeving. Elkaar willen
snappen, aanvoelen en doorvragen wat de ander precies ervaart en teruggeven wat
dat met je doet kan helpen om elkaar te vinden in pijn of verdriet.
De wijze van eigen omgang met verdriet, tegenslag of teleurstelling
is iets waar we invloed op hebben. Ik wil daarmee niemand tegen de schenen
schoppen of tekort doen in zijn of haar verdriet of pijn. Maar inzicht in je
eigen gevoelens en wat je met teleurstelling, verdriet of pijn doet, hoe je
daarmee omgaat en verder wil gaan in het leven. Dat kan je helpen om te dragen
en het mee te nemen in je verdere leven. Het woord accepteren is naar mijn idee
niet altijd passend. Dat klinkt in mijn oren als een passief proces. Iets wat
je doet of gaat doen en als je het dan lukt om te accepteren ga je weer verder.
Mijns inziens is omgaan met pijn of verdriet wisselend van karakter. Je neemt
het elke dag, uur, seconde met je mee en het fluctueert qua intensiteit. Het
gevoel, de waarneming dat het er is en dat het zo is, helpt je om het mee te
nemen. Het wegdenken of maar doorgaan om niet te hoeven voelen of erbij stil te
hoeven staan zijn afweermechanismen die veel energie kosten. Leren meedeinen op
de gevoelens die je ervaart. Die gevoelens kunnen verwoorden of uiten, dat is
een kunde en een gave die ieder mens in zich heeft. Ieder mens heeft het in
zich om gevoel te herkennen om er uiteindelijk op zijn eigen passende manier mee
om te kunnen gaan. Maar je moet er wel bij kunnen of willen stilstaan. Hoe je
dat doet, daar wil ik je met alle liefde in bijstaan als je dat kunt gebruiken.
# Haptonomie # Haptotherapie # Hapto # coaching # persoonlijke ontwikkeling
